Pierwsza operacja, czyli doświadczenia i druga operacja, czyli usunięcie jelita.

Na początek może zacznę od tego jak zaczęło się moje CU, a było to mniej więcej w październiku 2001 roku. Nie wiem, może coś działo się wcześniej, ale dla mnie pierwszym sygnałem była krew. Początkowo myślałam, że to hemoroidy, w końcu już od prawie 3 lat miałam nieustanne zatwardzenia, jednak po miesiącu postanowiłam wybrać się do lekarza. Powiedziałam co i jak, zapytałam nawet czy to może być coś groźnego, a pani doktor z uśmiechem na ustach powiedziała mi, że to tylko hemoroidy, bo jestem za młoda żeby poważnie chorować i skierowała mnie do chirurga naczyniowego. Pan zrobił mi rektoskopię i powiedział, że faktycznie mam hemoroidy, nawet robił mi 2 zabiegi, chyba nazywało się to gumkowanie. Pierwszy zabieg miałam w listopadzie 2001 r., a drugi jakoś tak w marcu,później już nie poszłam, bo stwierdziłam że i tak nie ma żadnej poprawy, krew była cały czas.
Potem były wakacje i zapomniałam o tym problemie, mimo że cały czas był. Wszystko wróciło ze zdwojoną siłą w październiku 2002r., zaczęły się ostre biegunki, a właściwie była to taka bordowa woda. Znowu poszłam do tej samej pani doktor, ale niestety nawet wtedy nie zainteresowała się co mi dolega, powiedziała tylko że mam mocno wzdęty brzuch i nie może mnie dobrze zbadać, zaleciła tylko no-spę i jakieś leki na biegunkę.W domu tylko leżałam, bo bałam się wstać z łóżka. Tak wytrzymałam jeszcze tydzień, w końcu poszłam do innej pani doktor, ta od razu skierowała mnie na badania i już na drugi dzień wylądowałam w szpitalu (niestety nie był to właściwy szpital o czym przekonałam się niebawem). Na oddział trafiłam 23.10.2002r., przez kilka dni miałam robione badania,do 28.10., wtedy zadecydowano, że trzeba operować, tylko, że cały czas nie wiedziałam co mi dolega.
Po operacji przyszedł pan doktor i powiedział, że usuneli mi wyrostek i wysłali do badania. Dużym zaskoczeniem była dla mnie rana pooperacyjna, miałam cały brzuch rozcięty, ale z drugiej strony cieszyłam się, że już jestem po wszystkim (tak mi się wtedy wydawało).Pamiętam, że jeszcze przed operacją miałam mieć kolonoskopię, ale nie mogłam wypić płynu przeczyszczajacego, był taki okropny, że wszystko zwymiotowałam. Na szczęście minęła mnie ta wątpliwa przyjemność. Po operacji czekałam na poprawę, ale niestety nic takiego nie następowało, przy okazji dowiedziałam się tylko, że podejrzewają u mnie bardzo poważną chorobę. Znowu zaczęły się badania. 30.10. rano kiedy usiadłam na łóżku poczułam że coś mi tam z tyłu wycieka, okazało się, że to krew, dostałam dość silny krwotok, lekarze nie wiedzieli co się dzieje . Dostałam krew i po tym zaczęłam mieć problemy z oddychaniem, o czym od razu poinformowałam ordynatora. Tylko się uśmiechnął i powiedział, że problemy z oddychaniem to rzecz normalna jak się krew dostaje, ale zrobiono mi dla pewności prześwietlenie płuc, na zdjęciu wyszedł jakiś cień na lewj piersi i jakaś starsza pani naskoczyła na mnie, że mam guza w piersi a jeszcze nie byłam na mammografii,o zapaleniu płuc jakoś nikt nie wspominał. 1.11. już nie miałam siły sama oddychać, wiec podłączono mi tlen, przenieśli mnie też bliżej dyżurki. Coś się zaczęło dziać, bo nawet sam pan ordynator zawitał w szpitalu. Znowu prześwietlenia (które o dziwo nadal nie pokazywały zapalenia płuc),ordynator nadal obstawał przy stwierdzeniu, że trudności z oddychaniem są wynikiem przetaczania krwi, na dokładkę jeszcze zrobili mi gastroskopię, tak na żywca, bo nie mogłam przełknąć płynu znieczylającego. Wreszcie ordynator zadzwonił do profesora Michała Drewsa, na ul. Przybyszewskiego, zrobił to dopiero po ostrej interwencji mojej rodziny. Profesor od razu zgodził się mnie przyjąć do swojego szpitala, jeszcze tylko musiał znaleźć dla mnie karetkę, bo tutejszy szpital nie dysponuje karetkami. Wreszcie doczekałam się, nie pamiętam która była godzina, ale już było ciemno na dworze kiedy jechałam do Poznania.
Na miejscu okazało się, że nie ma moich zdjęć z prześwietlenia, trzeba było wszystkie robić jeszcze raz.Wtedy po raz pierwszy dowiedziałam się, że mam CU, czyli wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Przyszedł doc. Tomasz Kościński( najcudowniejszy lekarz ) i mnie o tym poinformował. Powiedział też, że muszą mnie natychmiast operować i czy się zgadzam, chociaż, jak sam dodał, nie mam raczej innego wyjścia. Zaczęto od razu przygotowywać mnie do operacji. W trakcie tych przygotowań słyszałam o stomii, że będę miała coś takiego, nie wiedziałam w ogóle o co chodzi.Jakoś wtedy nie myślałam o tym, słuchałam ale nie docierało to jeszcze do mnie, czułam taki wewnętrzny spokój, nawet wtedy kiedy usłyszałam, że mój stan jest bardzo poważny. Pamiętam jeszcze moment przekładania z łóżka na stół operacyjny, ktoś wziął moją rękę, coś mi podłączono, a potem zobaczyłam nad głową jakąś czarną maskę i poczułam jakbym wpadała w ciemny dół.
Obudziłam się, tak mi się wydawało, prawie natychmiast, a tak naprawdę było to po kilkunastu godzinach. Po operacji, nie wybudzano mnie tylko przewieziono na oddział pooperacyjny. Kiedy się obudziłam, to dopiero wtedy zaczęło do mnie docierać co tak naprawdę się stało. Przyszedł doc. Kościński i powiedział, że było już bardzo źle, jelito pękło w środku i doszło do zapalenia otrzewnej. Nie mogłam się ruszać, właściwie to nie mogłam poruszyć nawet palcem u nogi. Przychodziła rehabilitantka i uczyła mnie chodzić (teraz wiem, mniej więcej, co czuje małe dziecko kiedy robi pierwsze kroki). Nie było to takie proste, kiedy trzeba jeszcze zmagać się z tymi wszystkimi rurkami i workami (cewnik, 2 dreny na brzuchu, sonda w nosie i worek od stomii). Dość szybko dochodziłam do siebie, ale najgorsze było spojrzenie i oswojenie się ze stomią. Bałam się, że to jakaś dziura w brzuchu, w końcu jakoś się przemogłam i nie było to takie straszne. Myślę, że dość szybko zaakceptowałam tę nową sytuację, głównie też dzięki pomocy niezawodnej pielęgniarki stomijnej, pani Ulki Sobczak. Teraz pozostało mi tylko dojść do formy, żeby poddać się kolejnej operacji, uszyciu zbiornika j-pouch.
Do domu wróciłam 12 listopada, trochę wychudzona, zmieniona wizualnie przez chorobę ale chyba też i trochę zmieniona wewnętrznie, ale pewna, że teraz już będzie tylko lepiej.